Bihotzetik idatzitako emaila, liburuak  jaso dezakeen saririk onena

Ane naiz, bilbotarra, 14 urterekin euskalduntzen hasi nintzen, 18 urterekin euskal hiztuna izateko hainbat harreman sortzen hasi nintzen; ama euskaldun zaharra eta etxeko beste guztiok gaztelania ama-hizkuntza; senide eta lagun asko euskaldundu zirenez hainbat harreman euskeraz izatea erabaki genuen, beste honenbeste gaztelaniaz mantentzea erabaki genuen; lagun talde polita gaztelaniaz, euskera ez dakitelako; lagun talde polita euskeraz, euskaldunak garelako; lankide guztiak euskaldunak; eta Alberto bizikidea, senarra, 30 urte euskaldundu nahian.

Hori guzti hori pote batean sartu eta zuk zeuk liburuan plazaratzen dituzun kezkak, nahiak, bizipenak eta burutazioak bizi izan ditut. Baina zure liburuan koktel horri bizigarria ipini diozu: errespetua, enpatia, asertibitatea, integritatea, ulerkortasuna eta ulergarritasuna.

Nire koktel horretan bi osagai falta ziren, oso funtsezkoak biak: Albertorekin euskeraz bizi izatea eta Bilbon euskeraz bizi izatea. Sarritan saiatu naiz bietan aurre egiten, baina amorraziotik abiatzen nintzen, haserre egoten nintzenean ondokoek, eurek, euskeraz hitz egiten ez zutelako. Abiapuntu horretatik ez nuen erantzun egokirik jasotzen, eta atzera egiten nuen egoera berriro jasanezina izan arte.

Horrela ibili gara, saltoka, 30 urteotan, "esan eta izan" bateratu ezinik.

Asteburu honetan, kotxez gindoazela Gipuzkoatik, lurralde mendetsu eta berdeak zeharkatzen, Alberto gidatzen eta ni zure liburua irakurtzen, ozenki irakurtzen hasi nintzen. Nik neuk ez nuen ezer gehitzen zeuk idatzitakoari, Albertok esaten zuen:" me recuerda a los libros de autoayuda... un poco, pero bien dicho" "ahora me recuerda a Erich Fromm y sus teorias sobre el miedo a la libertad", "eso me recuerda a las charlas sobre mejora empresarial"... Nik bitartean hizkuntzarekiko loturak aztertzen nituen aditasunez.

Liburua irakurtzen amaitu nuen/genuen etxeratu baino lehen eta azken kilometroetan Albertok errepikatzen zuen: "esan eta izan" behin eta berriro. Bitartean isilik nengoen (zure liburua irakurri ondoren neuk ere jarrera eta portaera aldatu behar nituela ikasi nuen).

Etxeko atea zabaltzeko Albertok galdetu zidan "giltza daukazu?" Nire betiko sasi hitzaldirik eman gabe, euskeraz segitu nuen. Horrela amaitu zen asteburua, ni euskeraz aritzen nintzen eta Albertok euskera eta gaztelania tartekatzen zituen. Afaltzen geundela galdetu zidan: "tu tambien has decidido pasar 8 horas al dia en euskera?" Ez, hori askotan egiten dut, baina axola zaizu nik euskeraz hitz egiten badut zuri ezer eskatu gabe? Eta ulertzen ez duzunean esadazu, horrela nik astiroago, errazago edo gaztelaniaz esateko."

Ordura arte sarritan saiatu ginen harremana euskeraz egiten, baina nire jarrera oso ezezkorra, exijentea, derrigorrezkoa, malgutasun gutxikoa zen. Lau egun pasa dira, lau egun zoriontsu biontzat "esan eta izan" bateratzen saiatzen ari garelako.

Horrekin batera, Bilbon hiztun aktiboa izateko ahaleginak egiten ari naiz: medikuaren kontsultan, tabernetan, dendetan... Errazagoa egiten zait ezagutzen ez nauten tokietan euskeraz aritzea: oso erantzun baikorra jasotzen ari naizenez, agian aurrerago helburua zabalduko dut eta...

Ez dakit oso ondo zer idatzi dizudan, ezta nola idatzi dudan. Baina bihotzetik idatzi dizut.

Alberto eta Aneren partez mila esker zure liburu txiki horrek gugan aldaketa handia piztu digulako, eta euskaldun baten hizkuntza-bidaian goza daitekeela gehiago erakutsi digulako.

Eskerrik asko Arrigorriagako Anari zure liburua nire esku artean ipintzeagatik: "tori liburu hau, ea bertan topatzen dituzun burutazioak zuk ere inoiz izan dituzun".

Neuk ere liburua erosi, oparitu eta katea luzatzen jarraituko dut!!